Krist Gruijthuijsen

De representatie van het ‘kunstwerk’ is vaak hand in hand gegaan met de ontvangst van de kunstenaar zelf. De manier waarop de kunstenaar socialiseert, communiceert, zich kleedt, praat, denkt en zich gedraagt heeft het werk beïnvloed en zijn functie in de markt. Dientengevolge vermijden de meeste kunstenaars het praten over dagelijkse beslommeringen en worsteling om de eindjes aan elkaar te knopen. De keerzijde van de kunstpraktijk (het onderhouden van familie, bijvoorbeeld) demystificeert het aura van de kunstenaar en bevraagt daarom de authenticiteit van zijn of haar werk. Het onderzoek zet de verantwoordelijkheid van de kunstenaar in de maatschappij uiteen door zich te richten op een specifieke praktijk, voornamelijk die van de Amerikaanse kunstenaar Ben Kinmont (1963), als de kern van interesse omdat het een breed spectrum van complexiteiten rond het paradox van productie en presentatie bevat. Je zou kunnen zeggen dat Kinmonts praktijk gezien kan worden als een bron die de complexiteit van de kunstenaar als een sociaal, politiek en gelijktijdig autonoom figuur in de maatschappij deelt en aanwakkert; iemand die de grenzen overschrijdt van het ‘persoonlijke’ en het ‘formele’ door te onderhandelen over de grenzen van artistiek werk en andere waardenstructuren. De kern van Kinmonts werk, waar het onderzoek op is gebaseerd, wordt On becoming something else genoemd. Het project gaat door met het overwegen van recepten en de representatie van eten, als een onderwerp van de productie van kunst, door kunstenaars te bediscussiëren die een kunstpraktijk hebben nagestreefd die hen uiteindelijk buiten het kunstsysteem geleid heeft door te werken met noties rond landbouw, maatschappelijk werk, activisme, yoga, politiek, geneeskunde, en psychotherapie.

Als directeur van de cursus Master of Fine Arts aan het Sandberg Instituut is Krist Gruijthuijsen constant in dialoog met kunstenaars en hun ontwikkeling als mens, en bevraagt daardoor de urgentie en noodzakelijkheid van hun artistieke productie.